ปราชญ์สอนว่า...โดยท่านปรมาจารย์ขงจื้อ

ปราชญ์สอนว่า...โดยท่านปรมาจารย์ขงจื้อ
เมื่อยากจนก็ยังชื่นชมในคุณธรรม      เมื่อมั่งมี ก็ยังชื่นชมในมารยาทจริยธรรม 
ไม่ต้องเป็นห่วงคนอื่นที่ไม่เข้าใจเรา      แต่ต้องเป็นห่วงว่าเรา ไม่เข้าใจคนอื่น 
การศึกษา      ค้นคว้า ถ้าเอนเอียงไปสุดสายไม่ว่าข้างใดข้างหนึ่ง ก็มีแต่ผลเสียเท่านั้น 
การที่ยอมรับว่าไม่รู้นั้น      ก็คือความที่รู้แล้ว 
บัณฑิตคิดถึงว่า      ทำอย่างไรจะเพิ่มพูนคุณธรรมของตนได้ คนพาลคิดถึงว่า 
ทำอย่างไรจึงจะเห็นความเป็นอยู่ของตนสะดวกสบายขึ้น      โดยไม่คำนึงถึงคุณธรรม 
บัณฑิตรู้เฉพาะเรื่อง      ที่ชอบด้วยคุณธรรม คนพาลรู้เฉพาะเรื่องที่ได้ผลกำไร 
โดยไม่คำนึงถึงคุณธรรม 
ความผิดอันเนื่องมาจากการประหยัดนั้น      มีน้อยเหลือเกิน 
ผู้ที่คุณธรรมย่อมไม่ถูกทอดทิ้งโดยโดดเดี่ยว      และจะต้องมีเพื่อนบ้านมาคบหา 
บัณฑิตมีความอ่อนน้อมถ่อมตน      รับใช้ราษฎรด้วยสติปัญญา มีความเอื้ออาทร 
ใช้ราษฎรโดยชอบด้วยเหตุผล 
ไม่คิดถึงความชั่วของคนอื่นในอดีตกาล      จึงมีคนโกรธท่านน้อย 
จงเป็นนักศึกษาในแบบบัณฑิต      อย่าเป็นนักศึกษาในแบบคนพาล 
ตั้งใจมุ่งมั่นอยู่กับคุณธรรม      ยึดมั่นในคุณธรรมไม่ละทิ้งความเมตตาธรรม 
ท่องเที่ยวไปในศิลปะวิชาการ 
สุรุ่ยสุร่ายเกินไปก็จะอวดหยิ่ง      ประหยัดเกินไปก็จะเป็นคนคับแคบ 
แต่เป็นคนอวดหยิ่งสู้เป็นคนคับแคบดีกว่า 
บัณฑิตย่อมมีจิตใจกว้างขวางราบรื่น      คนพาลย่อมมีความกลัดกลุ้มอึดอัดตลอดเวลา 
อ่อนน้อมแต่ไม่มีจริยธรรม      จะกลายเป็นเรื่องเหนื่อยเปล่า ระมัดระวังแต่ไม่มีจริยธรรม 
จะเป็นความขลาดกลัว      
กล้าหาญแต่ไม่มีจริยธรรม      จะกลายเป็นก่อการร้าย ซื่อตรงแต่ไม่มีจริยธรรม จะเป็นภัยแก่คนอื่น 
ยังปรนนิบัติคนที่มีชีวิตไม่เป็น      จะปรนนิบัติเซ่นไหว้เทพเจ้ากับผีได้อย่างไรเล่า 
บัณฑิตมีความสามัคคีต่อกัน      แต่ความคิดกับการกระทำไม่เหมือนกัน คนพาลมีความคิด
กับการกระทำเหมือนกัน แต่ไม่มีความสามัคคี      
ปรนนิบัติบัณฑิตเป็นเรื่องง่าย      แต่ทำให้บัณฑิตรักเป็นเรื่องยากลำบาก 
เพราะว่าถ้าไม่ชอบด้วยลักษณะธรรมบัณฑิตก็ไม่รัก      
ต่างตักเตือนให้กำลังใจกันและกัน      อยู่กันด้วยความสามัคคี เรียกว่าเป็นนักศึกษาได้ 
ในระหว่างเป็นเพื่อนกันต้อง      ตักเตือนให้กำลังใจกันและกัน ในระหว่างพี่น้องต้องสามัคคีกัน 
เมื่อรักเขาจะไม่ให้กำลังใจเขาได้หรือ      เมื่อซื่อสัตย์ต่อเขาจะไม่ตักเตือนสั่งสอนเขาได้หรือ 
บัณฑิตย่อมมีความอับอายที่พูดไปแล้วนั้น      เกินกว่าที่ทำไป 
ปราชญ์ย่อมหลีกเลี่ยงสังคมที่เลวร้าย สถานที่เลวร้าย มารยาทที่เลวร้าย      และวาจาที่เลวร้าย 


ผู้ที่ไม่มีการไตร่ตรองให้ยาว      ในอนาคตไกลจะต้องมีภัยที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน       
ตำหนิตนเองให้มาก ตำหนิผู้อื่นให้น้อย ก็จะไม่มีใครโกรธแค้น 
รวมอยู่กันเป็นหมู่      ตลอดวันไม่เคยพูดถึงธรรมที่ชอบ ทำตนเป็นคนฉลาด
ในเรื่องเล็กๆน้อย ต่อไปเห็นจะลำบาก      
บัณฑิตขอร้องกับตนเอง      ส่วนคนพาลนั้นจะขอร้องกับคนผู้อื่น 
บัณฑิตทีความภาคภูมิใจในตนเอง      โดยไม่แย่งชิงความภาคภูมิใจของคนอื่น 
บัณฑิตมีความสามัคคี แต่ไม่เล่นพวกกัน 
พูดไพเราะตลบแตลงทำให้สูญเสียคุณธรรม      เรื่องเล็กไม่อดกลั้นไว้จะทำให้แผนเรื่องใหญ่เสีย 
ทุกคนเกลียดก็ต้องพิจารณา      ทุกคนรักก็ต้องพิจารณา 
เพื่อนที่ซื่อตรง      เพื่อนที่มีความชอบธรรม เพื่อนที่มีความรู้ ทั้ง 3 ประเภทนี้มีประโยชน์แก่เรา 
เพื่อนที่ประจบสอพลอ      เพื่อนที่ทำอ่อนน้อมเอาใจ เพื่อนที่ชอบเถียงโดยไม่มีความรู้ 
ทั้ง 3 ประการนี้เป็ยภัยแก่เรา 
บัณฑิตมีความกลัวอยู่      3 ประการ กลัวประกาศิตของสวรรค์ กลัวผู้มีอำนาจ 
กลัวคำพูดของอริยบุคคล 
นิสัยคนมีความเหมือนกัน      แต่การศึกษาทำให้แตกต่างกัน 
เฉพาะคนที่มีปัญญาสูง      กับคนที่โง่มากเท่านั้น ที่ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเขาได้ 
รักความเมตตาแต่ไม่มีการศึกษา      เสียอยู่ที่ถูกหลอกลวงง่าย รักความรู้แต่ไม่มีการศึกษา 
เสียอยู่ที่ความรู้นั้นกระจัดกระจายไม่มีฐานที่ตั้ง      
รักความซื่อสัตย์      แต่ไม่มีการศึกษา เสียอยู่ที่เป็นภัยแก่ตนโดยง่าย รักพูดตรงความจริง
แต่ไม่มีการศึกษา      เสียอยู่ที่การพูดจะเป็นการทำร้ายผู้อื่นได้โดยง่าย 
รักความกล้าหาญ      แต่ไม่มีการศึกษา เสียอยู่ที่ก่อความไม่สงบได้ง่าย รักความเข้มแข็ง
แต่ไม่มีการศึกษา      เสียอยู่ที่เป็นคนมุทะลุได้ง่าย 
อ่านหนังสือโดยไม่ค้นคิด      การอ่านจะไม่ได้อะไร ค้นคิดโดยไม่ได้อ่านหนังสือ 
การค้นคิดจะเปล่าประโยชน์ 
ทบทวนเรื่องเก่าและรู้เรื่องใหม่ขึ้นมาอีก      ก็จะเป็นครูได้ 
นักศึกษาสมัยก่อน      ศึกษาเพื่อให้ตนมีความสำเร็จในการศึกษา นักศึกษาในปัจจุบัน 
ศึกษาเพื่อให้คนอื่นรู้ว่าตนเองมีการศึกษา      
ชอบเอาสองคนมาเทียบว่าใครดีกว่าใคร      
เธอเองเก่งพอแล้วหรือ สำหรับเราไม่มีเวลาว่างมาทำเช่นนั้น 
แสร้งพูดไพเราะ      แสดงความน่ารัก เพื่อให้ถูกใจคน 
คนประเภทนี้น้อยนักที่จะเป็นคนมีเมตตาธรรม 
ผู้ที่มีเมตตาธรรมเท่านั้น      จึงจะสามารถรักคนด้วยความจริงใจ 
และจึงสามารถเกลียดคนด้วยความจริงใจ 
ผู้มีปัญญาชื่นชมน้ำ      เป็นผู้ขยัน ผู้มีความสุข ผู้มีเมตตา ชื่นชมภูเขา เป็นผู้รักสงบ     
 เป็นผู้มีอายุยืน 
ผู้ที่มีเมตตาธรรมเท่านั้น      เวลาพูด เขาพูดอย่างเชื่องช้า ไม่พูดเชื่องช้าได้หรือ 
เพราะเมื่อพูดไปแล้ว ต้องทำตามที่พูดด้วยความลำบาก      
ผู้ที่มีความเข้มแข็ง      กล้าหาญ ซื่อสัตย์ พูดช้าก็ใกล้กับความมีเมตตาธรรมแล้ว 
ผู้มีคุณธรรมต้องมีคำพูดที่ดี      แต่ผู้มีคำพูดที่ดี ไม่ต้องใช่เป็นคนที่มีคุณธรรมเสมอไป 
ผู้มีเมตตาธรรมต้องเป็นผู้ที่กล้าหาญ      แต่ผู้กล้าหาญ ไม่ใช่ต้องเป็นคนที่มีเมตตาธรรมเสมอไป 
เลี้ยงดูพ่อแม่ให้มีชีวิตอยู่ได้เท่านั้นนะหรือ      
ถ้าเช่นนั้น หมากับม้าก็ได้รับการเลี้ยงดูให้มีชีวิตอยู่เช่นกัน 

บัณฑิตให้ความเมตตากรุณาแก่ผู้อื่น
ใช้คนทำงานแต่คนไม่โกรธแค้น ความต้องการของเขาไม่เป็นความโลภ มีความสงบแต่ไม่มีความเย่อหยิ่ง
มีความสง่าแต่ไม่มีความโหดเหี้ยม..